(Marrë nga “Malfuzat”, thëniet e Hazret Mesihut të Premtuar a.s.)
1891
Qëllimi i ardhjes
Hazret Maulvi Abdul Kerim sahibi r.a. thotë:
Mbaj mend shumë mirë dhe këtë e kam shkruar edhe në fletoren time që, një njeri në Xhalender pyeti Hazret Imamin e vërtetë, Mirza Sahibin a.s.: Cili është qëllimi i ardhjes suaj në botë?
Ai iu përgjigj:
“Unë kam ardhur që njerëzit të përparojnë në forcën e besimit”.
1895
Z. Mufti Muhamed Sadik r.a. shkruan:
Në vitin 1895, kur shkoja te Hazret Mesihu i Premtuar a.s., shkruaja fjalët e pastra të tij në një fletore, të cilën e merrja në Lahor dhe ua lexoja ahmedianëve të atjeshëm në mbledhjen e tyre javore, dhe këtë e bëja me qejf. … Në vijim do të paraqes një pjesë nga kjo remenishencë. Gjatë asaj kohe, ngaqë nuk i shkruaja datat, çdo gjë po ju tregoj në vijim, është pa datë. Hazret Mesihu i Premtuar a.s. thotë:
Bejti dhe pendesa
Duhet të dini se çfarë dobie ka bejti dhe përse ai është i nevojshëm. Sepse derisa nuk ia dini dobinë ose vlerën diçkaje të caktuar, nuk mund ta çmoni atë. Për shembull, njeriu mban plot gjëra në shtëpi: para, gjëra të pavlerë, dru etj. Çdo gjë nga këto, ai ruan në bazë të vlerës së saj. Ai nuk mundohet kaq shumë për të ruajtur gjëra të pavlerë, siç mundohet për të ruajtur paratë. Drunjtë, për shembull, do t’i lërë në një cep dhe kështu me radhë. Pra, do të ruajë sendet, në varësi të humbjes që mund t’i bëhet nga diçka e caktuar.
Në të njëjtën mënyrë, gjëja më e çmueshme në bejt është tevbe (pendesa), e cila do të thotë kthim. Njeriu krijon lidhje kaq të ngushtë me mëkatet e tij, saqë ato bëhen vendi i tij, në të cilin ai banon dhe jeton. Kuptimi i pendesës është që njeriu të largohet nga ky vend, kurse kuptimi i kthimit është që ai të pastrohet.
Dihet që është shumë zor ta braktisësh vendin, sepse detyrohesh të përballosh mijëra vështirësi. Sa shumë i dhimbset njeriut kur ai braktis një shtëpi! Që të braktisë një vend, i duhet të shkëputë lidhjet me të gjithë shokët e miqtë. Madje, i duhet të braktisë çdo gjë të përditshmërisë, si dhomën, shtratin, fqinjët, skutat, rrugicat, pazaret dhe çdo gjë tjetër, për të mos u kthyer kurrë më aty e për të shkuar në një vend të ri. Kjo quhet pendesë. Shokët e mëkatit janë të tjerë dhe shokët e takvasë (druajtje ndaj Zotit) janë të tjerë. Sufistët këtë ndryshim e kanë quajtur vdekje. Pra, ai që pendohet, detyrohet të mundohet shumë. Pendesa e vërtetë i nxjerr vështirësi të mëdha. Ndërsa Zoti i Madhërishëm që është shumë Mëshirëbërës dhe shumë Bujar nuk e lë atë të vdesë, pa i dhënë më të mirën, në këmbim të pendesës.
Këtë tregon ajeti:
